Rekordowa liczba uczestników – 65 uczniów rywalizowała w tym roku o miano Dziecięcego Mistrza Ortografii w V Wrzesińskim Małym Dyktandzie zorganizowanym tradycyjnie przez Stowarzyszenie Twórczości Teatralnej „Akt” i Samorządową Szkołę Podstawową nr 6 we Wrześni.

    W tym roku do rywalizacji przystąpili uczniowie ostatnich klas szkół podstawowych z Nowego Folwarku, Grabowa Królewskiego, Lisewa, Sokolnik, Nekli, Bieganowa, Marzenina, Kaczanowa, Targowej górki oraz trzech wrzesińskich podstawówek: SSP nr 1, SSP nr 2 i SSP nr 6.

     Tekst tegorocznego dyktanda zatytułowany „W pogoni za talentami” przygotował Sebastian Surendra, autor kilku ostatnich dyktand dla dorosłych.

     Uczniowie z różnym skutkiem radzili sobie z pułapkami słownymi .

    Po wnikliwym przeczytaniu wszystkich prac przez jury okazało się, ze tegorocznym mistrzem ortografii wśród uczniów szkół podstawowych powiatu wrzesińskiego został Stanisław Krzymkowskiz Samorządowej Szkoły Podstawowej nr 2 we Wrześni, który popełnił tylko 4 cztery błędy ortograficzne. Drugie miejsce zajęła Antonina Miedzińska, a trzecie Dominika Maraszkiewicz, obie z SSP nr 1 we Wrześni. W ich pracach znalazło się po sześć błędów.

    Poniżej prezentujemy tekst tegorocznego dyktanda:

W pogoni za talentami

     Przesadą byłoby rzec, że cała Polska, od morza Bałtyk po Tatry, żyje programami, w których ludzie prezentują swój wokalny talent. Bez trudu znaleziono by przecież ludzi, dla których to żadna rozrywka, lecz paskudztwo, a w najlepszym razie marnotrawstwo czasu. Wielu jednakże nie wyobraża sobie, by nie obejrzeć swego ulubionego cotygodniowego programu. Powody fascynacji widzów są przeróżne, np. niewysoka gimnazjalistka z Dolnego Śląska, lubująca się w jasnoróżowych gumkach do włosów, co dzień wpatrująca się żarzącymi oczami w wiszący na ścianie półtorametrowy plakat dziewiętnastoletniego kanadyjskiego wokalisty, liczy na to, że dostrzeże w kimś chociaż namiastkę swego idola.

       Pewna stacja telewizyjna już po raz trzeci serwuje widzom zmagania występujących osób z samymi sobą i z jurorami. Wśród tych ostatnich najsurowszy jest bez wątpienia chuderlawy, przemądrzały, choć niezwykle inteligentny okularnik, ale i pozostali sędziowie, czyli superatrakcyjna brunetka i sympatyczny Czesław, dla którego nienaganna polszczyzna niezmiennie pozostaje chińszczyzną i umiejętnością nie do opanowania, są nierzadko ostrzy jak brzytwa. Wytykają uczestnikom, że ci nie śpiewają, ale nieudolnie rzężą lub wrzeszczą wniebogłosy. Niekiedy podenerwowany hydraulik z województwa podkarpackiego krzyczy przed telewizorem i dla uspokojenia popija miętową herbatę, zagryzając ją drożdżówką z marmoladą. Jurorzy wszak nie tylko krytykują, bo nie raz, nie dwa hojnie obdarzają komplementami kandydatów na gwiazdy.

     Uczestnicy, którzy otrzymali niewystarczającą liczbę głosów i są zmuszeni przedwcześnie zakończyć swój udział, czasem zachowują pogodę ducha, część pogrąża się w melancholii, jeszcze inni mają takie miny, jakby sczerstwiały chleb popili zwarzoną maślanką. Kto by nie wygrał, musi pamiętać, że w przyszłości czyhać będzie wiele pułapek, przed którymi nie należy czym prędzej czmychać, ale dzielnie stawić im czoła.